In Wageningen wordt koortsachtig gewerkt aan een nieuwe manier van wetenschap bedrijven. Laboratoriumonderzoek is uit den boze. Er wordt alleen maar literatuur geanalyseerd die aansluit bij wat we willen horen. Onzin, zult U denken. Toch is dat mijn conclusie na lezing van een interview van bijenexpert Tj. Blacquiere in dagblad Trouw. Vorige week bracht een groep onderzoekers onder leiding van Blacquiere een literatuurstudie uit. Er is geen relatie gevonden tussen het middel imidacloprid en de bijensterfte. Wel in het laboratorium, maar in veldonderzoeken is geen oorzakelijk verband vastgesteld. Wat? Lees ik dat goed? Inderdaad. "In laboratoria is wel degelijk een effect van deze middelen op bijen gezien. Maar het verdwijnen van bijenvolken hangt op geen enkele manier same met het gebruik van neonicotinen in het veld." Maar.... dat is revolutionair! Als dit de wetenschappelijke norm wordt, zijn we gauw klaar. Stel je voor: medicijn X werkt bij ratten heel goed tegen de ernstige ziekte Y, waaraan duizenden mensen lijden. Maar dat was een laboratoriumproef, dus gaan we daar niet mee door. Wetenschappers die zo naar hun vak kijken, graven hun eigen graf.
Bron: Weekblad Boerderij, 13 maart 2012 (artikel in de bijlage)
- Login om te reageren
De Wageningse illusie
In de literatuurstudie van Tjeerd Blacquiere et al. (Blacquière, T., Smagghe, G., van Gestel, C., Mommaerts, V., 2012. Neonicotinoids in bees: a review on concentrations, side-effects and risk assessment. Ecotoxicology 21, 973–992), die ook aan de Tweede Kamer is aangeboden, wordt vastgesteld dat de NOEL (no-observable-effect-level) voor imidacloprid bij 20 ppb ligt, maar het werk van de toxicoloog Henk Tennekes toont aan dat zelfs een 100-voudig geringere concentratie (0, 2 ppb) nog sterfte binnen de levensverwachting van honingbijen veroorzaakt. De risico's zijn dus schromelijk onderschat.