The recent intensification of farming practices has led to a decrease in the availability of grassland invertebrates, and of important Whinchat Saxicola rubetra nestling food in particular, affecting parents’ foraging efficiency and reproductive success.
Die Heidelerche Lullula arborea ist eine in der Schweiz stark gefährdete Vogelart. Nach stetigem Rückgang kam die Heidelerche Anfang der Achtzigerjahre im östlichen Jura praktisch nur noch auf dem Schaffhauser Randen vor. Seit 1997 hat sich der Bestand der bedrohten Heidelerche - dank Buntbrachen - auf dem Schaffhauser Randen nahezu verdoppelt, ebenso konnten auch andere Vogelarten wie der Baumpieper Anthus trivialis oder die Goldammer Emberiza citrinella von den Massnahmen zur Verbesserung ihres Lebensraum profitieren. Buntbrachen sind mit Ackerwildkräutern angesäte, mehrjährige Streifen auf stillgelegtem Ackerland. Nicht nur für Vögel haben die Buntbrachen positive Auswirkungen, auch das Wild sowie unzählige Insekten und Spinnen nutzen das neue Nahrungsangebot dieser ökologischen Ausgleichsflächen.
Mogelijk waren er rond 1900 in Nederland enige duizenden grauwe klauwieren Lanius collurio, die in vele landschapstypen voorkwamen. De soort heeft het lang volgehouden in de duinen, die tot in de jaren '50 een bolwerk van de grauwe klauwier vormden. Sindsdien is de duinpopulatie sterk afgenomen, eerst in de duinen van het vasteland en vanaf de jaren '80 ook op de Waddeneilanden. Rond 1960 werd de stand in Nederland geschat op 400 paren. In 1985 werden nog slechts 80-140 paren geteld in Nederland. Sinds 1990 was er weer een significante afname. In de duinstrook werd in 1997 en 1998 nog een broedgeval gezien op Ameland. Nadien waren er nog slechts enkele onregelmatige broedgevallen in de hele Nederlandse duinstrook.
De hoofdmoot van het menu van de grauwe klauwier bestaat uit grote insecten zoals kevers, bijen, hommels, sprinkhanen en libellen. De algehele veraming van de insectenfauna lijkt de belangrijkste oorzaak te zijn geweest voor het verdwijnen van de grauwe klauwier uit de Nederlandse duinen. Ook in Vlaanderen is de populatie van de grauwe klauwier dramatisch achteruit gegaan: rond 1970 werd het aantal broedende grauwe klauwieren nog op 340 paar geschat, maar in de periode 1990-1994 werden nog slechts 6-7 'echte' broedparen geteld in de enig overgebleven Limburgse populatie. Ook in Engeland, Italië, Andorra, Slowakije, Slowenië, Servië, Litouwen, Griekenland en Scandinavië ging de grauwe klauwier in de jaren 1990 achteruit (gegevens Birdlife International, zie bijlage).
Significant adverse effects of imidacloprid have been reported on non-target beneficial invertebrates. Aquatic invertebrates (freshwater and estuarine/marine) are highly sensitive to imidacloprid.
Invertebrates are a major component of chickfood for many farmland bird species: chaffinch (Fringilla coelebs), cirl bunting (Emberiza cirlus), corn bunting (Miliaria calandra), goldfinch (Carduelis carduelis), greenfinch (Carduelis chloris), grey partridge (Perdix perdix), house sparrow (Passer domesticus), quail, red-legged partridge (Alectoris rufa), reed bunting (Emberiza schoeniclus), rook (Corvus frugilegus), skylark (Alauda arvensis), stone curlew (Burhinus oedicnemus), tree sparrow (Passer montanus), yellowhammer (Emberiza citrinella) and yellow wagtail (Motacilla flava).
Foraging sites with low vegetation height and density, but with high arthropod biomass, are selected by Meadow Pipits Anthus pratensis breeding on intensively grazed moorland. Meadow Pipits select particular prey types to provision nestlings, in particular, Lepidoptera larvae, adult Tipulidae and Arachnida.
Adult Lapwing Vanellus vanellus and chicks and adult Redshank Tringa totanus fed on a wide range of soil, surface-active and aquatic invertebrates on coastal grazing marsh throughout the breeding season. Adult Redshank also fed on estuarine invertebrates. The proportion of aquatic invertebrates in the diet of both species increased as the breeding season progressed, while that of soil invertebrates decreased.
A recent study indicates high toxicity of imidacloprid to the non-target terrestrial arthropod P. scaber when compared to birds and mammals. Imidacloprid affects isopods at similar exposure concentrations as insects.
Imidacloprid can be applied as a systemic insecticide to trees by direct stem injections or by soil injections and drenches, and be indirectly introduced to aquatic systems via leaf fall or leaching, which may pose a risk to natural decomposer organisms. When applied directly to aquatic microcosms to simulate leaching from soils, imidacloprid was shown to be highly toxic to aquatic insects. Imidacloprid at realistic field concentrations in maple leaves had adverse effects on aquatic insects and earthworms. Imidacloprid at realistic concentrations in leaves can inhibit leaf litter breakdown through adverse effects on decomposer invertebrates. When imidacloprid is applied as a systemic insecticide to the soil around trees it may cause adverse effects on earthworms.
The effect of a single pulse contamination with the neonicotinoid insecticide thiacloprid on invertebrates was investigated in mesocosms designed to realistically mimic communities in small streams within the agriculural landscape. The contamination resulted in long-term alteration of the overall invertebrate community structure. One species, the stonefly Nemoura cinerea, was affected at the lowest tested concentration, 70 times below the lowest known median lethal concentration (LC50).