Neurotoxiciteit studie met Imidacloprid van Bayer CropScience toont mogelijk schadelijke werking op de ontwikkeling van de hersenen aan

Bij neurotoxiciteit studies wordt onder andere onderzocht of pre- of postnatale blootstelling aan een giftige stof invloed heeft op de ontwikkeling van het zenuwstelsel. Bayer Crop Science (BCS) heeft in 2001 een dergelijke studie uitgevoerd met imidacloprid. Imidacloprid werd toegediend via het dieet aan zwangere Sprague Dawley ratten van zwangerschapsdag 0-20 tot en met lactatiedag 21 in doseringen van 0, 100, 250 en 750 ppm, overeenkomend met een gemiddelde dagelijkse dosis van 0, 8, 19 en 54,7 mg / kg / dag . Het nageslacht werd indirect blootgesteld aan imidacloprid over een totaal van 41 dagen (20 dagen in de baarmoeder en 21 dagen via lactatie). Na het spenen op postnatale dag 21 werd onbehandeld voedsel gegeven. De hersenen van 10 dieren / geslacht / groep werden geanalyseerd op postnatale dagen 11 en 75. Op postnatale dag 11 vertoonden vrouwelijke dieren van de 750 ppm groep een verminderde omvang van caudate putamen (-5.5%) en een aanzienlijke vermindering van de omvang van het corpus callosum (-27,6%). Morfometrische hersen metingen werden niet uitgevoerd in de intermediaire en lage dosis groepen. Het EFSA-panel voor gewasbeschermingsmiddelen en residuen (PPR) heeft bezorgdheid geuit over deze resultaten, vooral gelet op de omvang van de daling van het corpus callosum. Het belangrijkste punt van onenigheid tussen BCS en het PPR-panel is de interpretatie van de morfometrische data. BCS betoogt dat imidacloprid geen morfometrische effecten in hun studie heeft veroorzaakt, alhoewel BCS erkent dat hun morfometrisch onderzoek werd beperkt tot de hoge dosis en de controlegroep. Daarentegen ziet het PPR-panel de morfometrische gegevens een bron van zorg door het ontbreken van intermediaire en lage dosis gegevens. Met de beschikbare gegevens is het onmogelijk om een ​​dosis-werkingsrelatie van de morfometrische veranderingen te beoordelen. Er bestaat volgens het PPR-panel grote onzekerheid over de potentiële neurotoxiciteit van imidacloprid. Ook de Amerikaanse EPA had kritiek op het ontbreken van intermediaire en lage dosis gegevens.

Bayer CropScience weigert blijkbaar morfometrische hersenmetingen uit te voeren in de intermediaire en lage dosisgroepen, en beweert dat de verminderde omvang van caudate putamen (-5.5%) en een aanzienlijke vermindering van de omvang van het corpus callosum (-27,6%) bij vrouwelijk nageslacht van de hoge dosis op postnatale dag 11 niet waren gerelateerd aan de behandeling. Een geringe omvang van het corpus callosum wordt echter in verband gebracht met neurologische afwijkingen, die sterk zijn toegenomen in de laatste decennia. Kinderen met dyslexie hebben kleinere en minder goed ontwikkelde corpus callosums dan niet-dyslectische kinderen. Recente studies hebben ook mogelijke correlaties tussen de grootte van het corpus callosum en autisme aangetoond. De studies en de theorie zijn het werk van Marcel Just, Ph.D., hoogleraar psychologie aan de Carnegie Mellon University in Pittsburgh, Pennsylvania, en Nancy Minshew, MD, professor in de psychiatrie en neurologie aan de Universiteit van Pittsburgh School of Medicine en hun collega's. Bij autisme blijkt er een gebrek aan coördinatie tussen afzonderlijke hersengebieden te bestaan. Bij mensen met autisme lijken de hersengebieden die complexe analyses uitvoeren minder goed samen te werken bij het oplossen van problemen dan bij mensen die niet de stoornis hebben, berichten de onderzoekers die samenwerken in een netwerk gefinancierd door de National Institutes of Health. De onderzoekers namen waar dat de communicatie tussen deze hogere orde centra in de hersenen van mensen met autisme direct gerelateerd is aan de dikte van de anatomische verbindingen daartussen. De mate waarin de twee belangrijkste hersengebieden (prefrontale en pariëtale) van de autistische proefpersonen synchroon samenwerkten correleerde met de omvang van het corpus callosum. Hoe kleiner het corpus callosum, hoe minder waarschijnlijk het was dat de twee gebieden synchroon zouden functioneren. In de gewone proefpersonen bleek de grootte van het corpus callosum niet samen te hangen met het vermogen van de twee gebieden synchroon te werken.
Bronnen: Medical News Today, 16 juli 2006
http://www.medicalnewstoday.com/releases/47193.php
Kozlovskiy, S.A .; Vartanov, A.V .; Pyasik, M.M .; Nikonova, E.Y. (2012). Functional role of corpus callosum regions in human memory functioning. International Journal of Psychophysiology 85 (3): 396-7. doi: 10.1016 / j.ijpsycho.2012.07.092